Ραντεβού στο Παρίσι!
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο αποτελούν ήδη, πολύ πρόσφατο, παρελθόν. Το αν ήταν επιτυχημένοι ή όχι, θα το κρίνει η αθλητική ιστορία. Οφείλουμε, όμως, να ξεκινήσουμε την πρώτη αποτίμηση με την εξής παραδοχή. Σε μία εποχή ύψιστης αβεβαιότητας και κάτι λιγότερο από δύο χρόνια ταλαιπωρίας σε όλο τον κόσμο λόγω κορονοϊού, η, απλά και μόνο, διεξαγωγή τους, αποτελεί από μόνη της σοβαρό στοιχείο επιτυχίας και σίγουρα ένα μήνυμα ελπίδας, αισιοδοξίας και απόδειξης ότι υπάρχει διέξοδος και λύσεις ακόμα και μέσα στην πανδημία. Γιατί όταν το μεγαλύτερο αθλητικό εγχείρημα και γεγονός, κάθε τετραετίας σε παγκόσμιο επίπεδο, φτάνει στο φινάλε του, έστω και με προβλήματα, δυσκολίες, αστοχίες και υπερβολές, όπως αποδεδειγμένα έκαναν οι Ιάπωνες, αποδεικνύεται ότι οι δυνατότητες των ανθρώπων και των κοινωνιών είναι ακόμη ανεξερεύνητες.
Τελικά, όμως, τι είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά και κάθε μεγάλη αθλητική οργάνωση; Τίποτα άλλο από στιγμές και άνθρωποι που τις δημιουργούν. Στιγμές που μένουν στην ατομική μας μνήμη και στο συλλογικό υποσυνείδητο και που συνθέτουν ένα παζλ γεγονότων ικανό να κεντρίσει το ενδιαφέρον μας, να αγγίξει το συναισθηματικό μας πεδίο και να μας οδηγήσει να παρακολουθήσουμε από κοντά ή από μακριά, όπως στην προκειμένη περίπτωση του Τόκιο, λόγω πανδημίας, τα αθλητικά δρώμενα στο ή στα αθλήματα που μας ενδιαφέρουν. Μας απασχόλησαν και στα προγνωστικά στοιχήματος.
Η απουσία της σούπερσταρ της γυμναστικής Σιμόν Μπάιλς λόγω προσωπικών προβλημάτων, το αδιανόητο παγκόσμιο ρεκόρ και η έκρηξη χαράς του Κάρστεν Βάρλχολμ στα 400 εμπόδια, το ντουμπλάρισμα του άθλου της νίκης του Μαραθωνίου από τον “ ημίθεο” της απόστασης Έλιουντ Κιπτσόγκε, η επαναφορά της Team USA στην κορυφή του παγκόσμιου μπάσκετ και μάλιστα με εμφατικό τρόπο, η απουσία του παγκόσμιου πρωταθλητή Σαμ Κέντρικς από το επί κοντώ λόγω κορονοϊού, αλλά και αρκετών ακόμα αθλητών που έχασαν την ευκαιρία να διεκδικήσουν κάτι καλό μετά από πέντε χρόνια αναμονής, οι υψηλές πτήσεις του wonderkid του παγκόσμιου αθλητισμού Μόντο Ντουμπλάντις, οι μπασκετικές παραστάσεις του Luka magic, η απουσία θεατών στις κερκίδες και στα γήπεδα λόγω πανδημίας, τα υγιειονομικά πρωτόκολλα αλλά και η επίτευξη του στόχου της τέλεσης των αγώνων, έχουν πάρει τη θέση τους στο μυαλό μας, στη μνήμη μας, στην καρδιά μας αλλά και στην εντυπωσιακή 125χρονη, πια, ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων.
Έτσι είναι η αγάπη. Να μένουν 10’’ και να ξέρεις ότι θα κρατήσουν 20’
Και από την άλλη, ως Έλληνες, πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε την συναισθηματική έκρηξη του αρσιβαρίστα Θοδωρή Ιακωβίδη, την εντυπωσιακή πλεύση προς το χρυσό μετάλλιο του Γιαννιώτη Στεφάνου Ντούσκου, την έκτη …μάγκικη προσπάθεια και το χρυσό του …Luffy, Μίλτου Τεντόγλου, το χάλκινο μετάλλιο του θρύλου Πετρούνια, τις against the odds τέταρτες θέσεις του Εμμανουήλ Καραλή και της Κατερίνας Στεφανίδη, το εκπληρωμένο, πια, όνειρο δεκαετιών της κατάκτησης ενός μεταλλίου από την ελληνική εθνική ομάδα πόλο των ανδρών, αλλά και την ατυχία και το χαμένο δικό τους όνειρο, των κοριτσιών της συγχρονισμένης κολύμβησης;
Η αυλαία έπεσε, τα φώτα έσβησαν, αλλά όχι για πολύ. Τα τρία χρόνια -και όχι τέσσερα όπως κάθε φορά, τώρα λόγω πανδημίας- δεν είναι πολλά για να περιμένουμε τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στην πόλη του φωτός, στο Παρίσι. Οι αθλητές θα συνεχίσουν να προπονούνται, να προγραμματίζουν και να ονειρεύονται, οι διοργανωτές θα κάνουν το καλύτερο δυνατό για να οργανώσουν το κορυφαίο γεγονός κάθε τετραετούς κύκλου στον αθλητικό πλανήτη και όλοι μαζί θα ελπίζουμε για μια επόμενη, επιτυχημένη διοργάνωση χωρίς πανδημία.
ΥΓ. Μία, τουλάχιστον, το ίδιο σημαντική διοργάνωση θα αρχίσει στο Τόκιο στις 24 Αυγούστου. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2021. Έστω και τηλεοπτικά ή ενημερωτικά, θα είμαστε όλοι εκεί.
