Η ανανεούμενη λάμψη του υποψηφίου GOAT
Τελευταία φορά που στον τελικό του Παρισινού Masters έπαιξαν το νούμερο 1 και το νούμερο 2 του κόσμου στο ATP Tour, ήταν το μακρινό 1990 όταν το -τότε- νούμερο 1, Σουηδός Στέφαν Έντμπεργκ έπαιξε με το νούμερο 2, Γερμανό Μπόρις Μπέκερ.
Αυτή είναι και η μόνη σχέση ανάμεσα στους δύο τελικούς.
Τριανταένα χρόνια μετά, στην σκληρή επιφάνεια του κλειστού γηπέδου στο δεύτερο μεγαλύτερο τουρνουά της Γαλλικής πρωτεύουσας, το νούμερο 1 με το νούμερο 2 είναι τελείως διαφορετικά, θα μπορούσε κανείς να πει ότι τους χωρίζει μια ολόκληρη τενιστική ιστορία.
Βλέπετε, το αγωνιστικό κομμάτι και τα αποτελέσματα στο πολύ ανταγωνιστικό φετινό tour, είναι ένα μικρό κομμάτι, μόνο, στο προφίλ του καθενός από τους δύο φιναλίστ στο χιλιάρι Masters που έληξε χθες.
Μπορεί ο φιναλίστ στο Παρίσι, Ντανιίλ Μεντβέντεφ και νούμερο 2 στον κόσμο να κέρδισε πριν από δύο μήνες στην Νέα Υόρκη τον Νόβακ Τζόκοβιτς στον τελικό του US Open και να φιγουράρει ως ο πιθανότερος, αυτή τη στιγμή, διεκδικητής των κενών θέσεων που αφήνουν στην κορυφή σιγά-σιγά οι Big 3, όμως, η πραγματική απόσταση που τον χωρίζει από τον Σέρβο υπερπρωταθλητή του τένις είναι πολύ μεγαλύτερη από την διαφορά του ενός σετ, της ήττας του στο Παρίσι και των τεσσάρων games στον τελικό απολογισμό.
Promofever: *Προσφορές στο στοίχημα. Betshop.gr
Δύο μήνες νωρίτερα, στην σκληρή επιφάνεια των γηπέδων του Flashing Meadows, ο Ρώσος ανερχόμενος -και υποψήφιος για την κορυφή- τενίστας, στέρησε το Calendar Slam από τον Νόβακ Τζόκοβιτς, που ένα μήνα νωρίτερα είχε χάσει και το Golden Slam από τον έτερο της παρέας της πρώην Next Gen, Γερμανό Σάσα Ζβέρεφ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Ήταν ακριβώς η στιγμή που τα σχόλια “φούντωσαν” για την προοπτική του τρίτου της παρέας των κορυφαίων όλων των εποχών, πιστεύοντας πολλοί πως ο Σέρβος άσος του τένις είχε, πια, να αντιμετωπίσει μια νέα γενιά “πεινασμένη”, έτοιμη να διεκδικήσει τα πρωτεία από τον τρίτο της “συντροφιάς” των -πολύ- μεγάλων, την ώρα που, ως το τέλος Ιουλίου, φαινόταν ικανός να εκμεταλλευτεί την απουσία, λόγω τραυματισμού, των μεγαλύτερων σε ηλικία από αυτόν, Φέντερερ και Ναδάλ και να δημιουργήσει νέα ρεκόρ.
Η μεγάλη, λοιπόν, επιστροφή του Νόβακ Τζόκοβιτς στους τίτλους -και μάλιστα απέναντι στον άνθρωπο που του στέρησε το Calendar Slam- απλώς μας έδειξε κάτι πολύ περισσότερο από τον 37ο τίτλο του σε χιλιάρι Masters, στο Παρίσι, κάτι ακόμη περισσότερο από το τελείωμα σε μια χρονιά ως το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης . Και τα δύο είναι ρεκόρ και στις δύο αυτές κατηγορίες είναι, πια, ο κορυφαίος όλων των εποχών, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Είναι, πολύ απλά, η αποδοχή, η απόδειξη, πως κανείς από τους τρεις υπέρλαμπρους αστέρες της ιστορίας του παγκόσμιου τένις δεν έφτασε τόσο ψηλά χάρη, μόνο, στα αγωνιστικά του προσόντα και την προσήλωση του στο αγαπημένο του σπορ – επάγγελμα. Πάνω απ’ όλα είναι ο τρόπος σκέψης, η προσέγγιση, η προσωπικότητα και αυτό το κάτι διαφορετικό, το “μέταλλο” ίσως, που αυτοί οι τρεις απέδειξαν και συνεχίζουν να αποδεικνύουν ότι είχαν και έχουν σε όλη τη διάρκεια της αδιανόητης διαδρομής τους.
Γιατί, ενώ πριν από τρεις και δύο μήνες, αντίστοιχα, ο Νόβακ Τζόκοβιτς μας είχε βάλει στη διαδικασία να σκεφτούμε ότι μπορεί να είναι και λίγο …θνητός, με την μεγάλη του αυτή επιστροφή -και μάλιστα με τον ίδιο αντίπαλο ως φιναλίστ στην ήττα του στην Νέα Υόρκη- μας υπενθύμισε, εκ νέου, ότι η πνευματική και αγωνιστική του διαφορά από τους υπόλοιπους ακόμα υπάρχει και είναι πολύ πιθανόν να αργήσει να καλυφθεί από τους 3-4 πιο φιλόδοξους και καλούς της νέας γενιάς.
Άλλωστε, τα ATP Finals του Τορίνου είναι κοντά και εκεί θα δούμε αν αυτή η λάμψη, που και πάλι μας προσέφερε απλόχερα ο Τζόκοβιτς, θα διαρκέσει ή ήταν προσωρινή -που δεν το πιστεύω- δύσκολο -όπως πιστεύουν κάποιοι άλλοι- να αναστρέψει την πορεία διαδοχής προς την νέα γενιά.
